Bazen behin gizon bat oso larrituta Deabruari bere arima saldu ziona zorrez josita zegoelako. Honek ordaindu zion baldintza batekin; urtebete barru ez baldin bazuen Deabruaren adina,gizona bere arima eman behar zion; Biek ados geratu ziren Epe hori bukatzen hasi zenean, zorduna oso urduri zebilen, ezin zuelako bere hitza alderatu. Baiño belagile batekin egin zuen topo eta bere arazoa azaldu zizkion,azaldu eta gero belagilea lasai egoteko esan zion, bera bazeukala horretarako erremediu on bat, hau zala, orduan eskatu zion gizonari ezti libra bat eta oilo lumeez betetako saski bat. Belagilea Deabruarekin topo egin zuenean, astintzeko keiñua egin zuen,ileak askatu zituen ta makurtuz Deabruaren hanke-tartean ikusten hasi zen, Deabru bera izutzeko, lortu zuna azkenean.
Deabruak esan zuen:
-Eun te berogei ta amar urte baitek mundu unten bañan ez diet oilako ikusi Hau esanez, Deabrua gaixotu zan.
Zorduna bere agerraldia egin zuen ta Deabruak esan omen zion:
-Ba al dakik nere adiña?
-Uste diat baietz,eun te berogei ta amar urte dituk
Deabruak erantzun zion:
-Hi baiño beste edonor trebeago jakinarazi dik;bestela ez huan asmatuko.
No hay comentarios:
Publicar un comentario